Vandaag is de dag...

Vanmiddag is de langverwachte afspraak in het revalidatiecentrum. Ik weet niet zo goed wat ik mag verwachten en probeer me dus open te stellen voor wat ze ook gaan zeggen. Wat niet zo eenvoudig is, want dat kan gaan van "uw kind past niet in het gewone onderwijs" tot "hij heeft dagelijks twee uur revalidatie nodig" of "sorry, we kunnen er echt niets aan doen"...

Ik herinner me mijn verwarring van vier jaar geleden toen de school en het CLB een afspraak met ons wilden. Wat bleek? Zij waren van mening dat Wouter ADHD had. In de twee jaar die daaraan vooraf gingen (dus toen Wouter nog geen 4,5 was) had ik steeds dezelfde vraag voor de kleuterjuffen en het CLB.

"Het gaat moeilijk met Wouter thuis, hij is niet in staat om eenvoudige afspraken na te komen, hij raakt alles kwijt, we komen nooit op tijd (hoe vroeg ik ook opsta), hij loopt met zijn hoofd in de wolken..., Is dat hier ook zo? Ja? Moet ik mij dan ongerust maken en eventueel in de richting van ADHD denken?"
"Néén," antwoordden ze even stevast, "je moet een kind een kind laten zijn! Het is normaal dat kinderen niet op tijd komen en alles kwijt raken."

En datzelfde CLB kwam mij na drie weken (!) eerste leerjaar vertellen dat we dringend hulp moesten zoeken omdat hij ADHD had?! Hoeveel tijd waren we intussen kwijt? Hoeveel goede maatregelen hadden we intussen thuis en op school kunnen invoeren? Hoe vaak hadden wij tegen Wouter staan schreeuwen uit pure frustratie omdat we niet wisten wat er met ons kind aan de hand was?

Overigens kan ik nu, door Pieter bezig te zien, vaststellen dat het helemààl niet normaal is dat kinderen niet op tijd komen en alles kwijt raken. Pieter is wat dat betreft pijnlijk punctueel en is enorm van zijn stuk te brengen door een verandering in aanpak. Maar dat is natuurlijk een ander verhaal.

Ik hoop dat het vanmiddag beter gaat! De teleurstelling van toen (en de daarop volgende frustratie) zit nog steeds diep en die wil ik écht niet meer meemaken.