Droevig nieuws...

Ik verneem net dat het kindje van een collega - nog maar enkele dagen oud - vannacht in haar armen is gestorven. Het is zwaar om afscheid te moeten nemen van een leven dat nog niet eens begonnen is, van alles wat nog had moeten of kunnen zijn. Het is pas als je zelf kinderen (verloren) hebt dat je een beetje (pas echt) kan begrijpen hoe dat voelt, denk ik.

Dit nieuws maakt me vooral heel nederig. Want ook al loop je van je kinderen soms de muren op, toch wil je ze niet missen. En ik ben dankbaar dat ik tegen mijn beide kindjes kan zeggen dat ik ze graag zie, dat ik blij ben dat ze er zijn, en dat ze heel belangrijk voor me zijn.

Wouter heeft zulke bevestiging heel hard nodig. Hij krijgt elke dag veel te verwerken en veel te verduren. Kinderen onder elkaar zijn niet zo verdraagzaam. Hij heeft vaak sociale conflicten die hij nooit ziet aankomen. Hij doet het niet zo goed op school, ook al ligt het niet aan zijn intelligentie. Taken maakt hij nooit uit eigen beweging af... Het geduld van de mensen is op een bepaald moment gewoon op. En dan ben ik blij dat ik ergens een ondersteunende constante voor hem ben. Want gelijk wat hij doet, niet doet of mispeutert, mama zal hem nooit minder graag zien als ervoor, hij wordt er niet minder belangrijk door en mama is niet minder blij dat hij er is. En is dat niet fundamenteel?