Stiekem naar beneden?

Papa is in de week niet thuis 's morgens, want hij gaat werken met de vroege shift. En gisterenavond was ik niet thuis. Dus papa heeft met Wouter de afspraken rond de Sinterklaas-cadeautjes gemaakt: eerst bij mama gaan en dan allemaal samen naar beneden gaan kijken.

Toch is hij deze morgen stiekem naar beneden geslopen. 'Sluipen' is het goede woord, want hoewel ik al een kwartier wakker lag heb ik zijn deur niet horen opengaan. Even later stond hij boven, weliswaar aangekleed, maar mét de pakjes in zijn handen, van hem en de broer. Ik was echt boos op hem; hij wéét toch wat de afspraak was??

Ik hou niet van dagen als deze. Er is teveel spanning, teveel stress, veroorzaakt door teveel veranderingen ten opzichte van 'normale' dagen. Het maakt de volgorde van de dingen 's ochtends te labiel. Misschien moeten we het ernstig overwegen om de Sint volgend jaar te vragen in het weekend te komen.

Wouter kon zich in eerste instantie niet voorstellen waarom ik boos was. Ik heb tien minuten nodig gehad om hem dat uit te leggen. Ik heb beloofd om in deze blog ook zijn kant van het verhaal te vertellen, misschien begrijp je dan wat beter waarom het zo moeilijk was.

Wouter staat op. Het eerste wat 's morgens altijd gebeurt is aankleden. Zijn kleren liggen zoals steeds beneden (het is daar warmer). De afspraak met papa is vergeten. Op elke andere dag gaat hij eerst eens rustig bij mama langs, even knuffelen, lekker warm in het bed. Dat is leuker dan aankleden. Maar vandaag is de Sint geweest. De meccano-doos ligt te blinken op de tafel in een cadeaupapiertje. Dus gaat hij naar beneden (hij is zich er vast niet van bewust dat hij dat heel stilletjes doet) en doet zijn kleren aan. Er ligt ook een pakje voor zijn broer. Hij beheerst zich, scheurt het papier er nog niet af maar komt met de twee pakjes voorzichtig naar boven. Aangekleed. En wáárom is mama dan precies boos?