Wat je zelf doet, doe je beter

Het was verbazend rustig vanmorgen... Stilte voor de storm?
En het begon al niet goed, want gisterenavond waren Pieters kleren boven beland en Wouters kleren beneden. En ze wilden het zelf net andersom: Pieter wilde zich beneden omkleden en Wouter boven. Ik zei het al eerder: hoe minder ik ze opsplits, hoe beter ik beiden in het oog kan houden en hoe beter het allemaal loopt. Maar ik dacht, okee, laat ik het een kans geven. Dus verwisselde ik de kleren van plaats en liet ze zich aankleden waar ze wilden.

Normaal eten we 's morgens cornflakes, maar toen ik beneden kwam had meneer Wouter zich als een koning aan tafel geïnstalleerd met brood en beleg voor zich. Zonder bordje weliswaar, en alles rommelig uitgestald, maar voor de rest prima in orde. Mijn eerste reactie op die chaotische aanblik was nogal paniekerig... tot ik besefte dat Wouter zelf eigenlijk heel rustig zijn boterhammen zat te smeren.

Het hoofd koel houden is meestal wat mij dan overeind houdt. Snel een bordje halen was wat er eerst moest gebeuren. Ik heb hem daarna opdracht gegeven om, nog tijdens zijn ontbijt, ook boterhammen te smeren voor hem en de broer. Dat zag hij wel zitten, en heeft hij prima gedaan.

Ik kan me niet ontdoen van de indruk dat het misschien daardoor kwam dat hij rustig was: hij was trots als een pauw op het krijgen van zoveel verantwoordelijkheid! Willen we soms misschien niet gewoon teveel watten onder onze kindjes leggen?