Ruzie
Op sommige dagen kan ik, al vanaf het eerste moment dat we elkaar zien, aan Wouter merken dat hij met één of ander verkeerd been uit bed is gestapt. Hoe dat komt weet ik niet, wat die dagen anders maakt dan andere dagen weet ik ook niet. Wat ik wel weet is dat ik dan een hele hoop verwijten naar mijn hoofd geslingerd krijg terwijl ik zelf nauwelijks wakker ben.
Deze morgen was het weer van dat. Mijn pogingen om de sfeer te draaien mislukten jammerlijk. Ik probeer hem wel te begrijpen, maar ik wil ook dat hij beseft dat 's morgens vroeg géén geschikt moment is voor mij om mijn opvoedstijl te veranderen. Hij wilde uit protest daarna niet meer naar me luisteren (als jij niet luistert, ik ook niet) en wilde tien meter voor de school koppig niet meer verder.
De einddiscussie ging wéér over het al of niet genoeg straffen van Pieter, zeker als Pieter dezelfde dingen fout doet als Wouter. Ik geef echt wel toe dat ik soms teveel op Wouter gefocust ben en Pieter dan wat makkelijker laat doen. De gevolgen van fout gedrag verantwoorden dat ook wel: als Pieter door de woonkamer rent met een vlieger in zijn hand, belandt die netjes op de grond; bij Wouter sneuvelt er dan gegarandeerd iets wat op de kast staat. Als Pieter vooruit loopt op het voetpad, dan stopt hij netjes aan de hoek; Wouter steekt zonder kijken over. Tienmaal per ochtend houd ik mijn hart vast als ik hem bezig zie en moet ik mezelf dwingen om niet betuttelend te worden.
Maar hoe krijg je dat uitgelegd aan je ADHD-kind? Hoe leg je uit dat er een duidelijk verschil is tussen de opvoeding van je ADHD-kind en je niet-ADHD-kind, zonder dat die eerste stikjaloers wordt? Kinderen met ADHD zien zo moeilijk nuances, terwijl die nuances net heel belangrijk zijn in je verklaring.
We hebben deze morgen afscheid genomen met ruzie. Hij vond dat ik mijn verantwoordelijkheid als ouder niet neem, omdat ik Pieter teveel laat doen en omdat ik hem altijd precies vertel wat hij moet doen. Ik vond dan weer dat hij moet begrijpen dat mijn instructies 's morgens een poging zijn om zijn hoofd wat minder warrelig te maken zodat hij zich beter kan concentreren op wat echt telt. Maar vooral: als hij zoveel verwijten had, hij best wel eens naar mijn antwoord kon luisteren ook.
1 opmerking:
[Excuses excuses dat ik op zo'n ancient post nog durf commenten, maar ik ben hier met een fles wijn en een zak nootjes verslaafd aan het lezen]
Dat "verkeerde been" ken ik maar al te goed -- en mijn ouders ook! Als je ooit te weten komt wat daar de oorzaak van is: please let me know!
Van de weinige dingen die me zelf echt érgeren aan mijn ADHD-enhanced schedelinhoud staan die buien toch echt wel helemaal aan de top. Er zijn van die dagen dat het echt niet gaat. Naarmate ik ouder wordt lijken ze te verminderen maar ik vrees dat ze wel nooit helemaal weg zullen gaan.
Ik mag van geluk spreken als ik ze 's morgens aanvoel, dan kan ik ofwel mijn medemens sparen door een baaldag te nemen (contracting heeft zijn voordelen...) of mezelf op een of andere manier "rechttrekken".
Soms komen de "buien" in het midden van de dag op. Is het iets dat ik lees, te veel random noise rond mijn oren, ik weet het niet. Maar plots voel ik het gewoon "fout gaan". En zoals zo veel dingen kan ik het gewoon niet uitdrukken hoe dat precies voelt. Maar de omgeving zal het geweten hebben. Van bijtend sarcasme tot gegrom, ik ben gewoon niet te genieten.
Als het zo in het midden van de dag "opkomt" is de dag pretty much verloren. Probeer maar eens te werken als je in de knoop ligt met jezelf. *zucht*
Een reactie posten