Een dag zonder medicijnen
Deze doodnormale schooldag verschilde in één opzicht van alle andere dagen: Wouter mocht vandaag geen pilletje nemen omdat hij deze namiddag voor onderzoek naar het revalidatiecentrum moest. Vorige keer heeft men tests gedaan toen hij zijn medicatie had genomen, vandaag wilden ze wellicht het verschil weten tussen zijn gedrag met en zonder medicatie. En dat zullen wij, maar ook de school, geweten hebben!
Hoewel ik geen ijverige voorstander ben van Rilatine en aanverwante medicijnen, krijgt Wouter toch al sinds het eerste leerjaar elke dag een vaste dosis.
Wat doet het voor ons? Het is geen gemakkelijkheidsoplossing - weer zo'n vooroordeel waar we al jaren tegen vechten - en ze dienen ook niet om hem stil te krijgen. Iedere ADHD-ouder wéét dat de pilletjes geen wondermiddel zijn. De kinderen worden bij normale dosissen niet suf of gewillig. De structurele problemen blijven bestaan, zij het in mindere, eerder werkbare mate.
Ik weet dat de meningen over Rilatine en Concerta zeer, zeer, zéér verdeeld zijn. Wij zien het geven van de medicijnen vooral als overbrugging die het ons mogelijk maakt om hem die dingen aan te leren die hem later zonder medicatie zelfredzaam zullen maken. Wat die dingen zijn, vertel ik later nog wel eens. Feit is dat we hopen dat hij over een kleine drie jaar zonder medicatie het middelbaar kan aanvangen. En of deze hoop ijdel is, merken we over een paar weken wel als de medewerkers van het revalidatiecentrum ons vertellen wat hun bevindingen zijn.
2 opmerkingen:
Uit mijn werk met o.m. kinderen met ADHD herken ik je verhaal, en het is inderdaad niet zo makkelijk om als ouder uitgelegd te krijgen waarom je kiest voor medicamenteuze ondersteuning, zoals het trouwens ook als hulpverlener of als school niet altijd zo makkelijk uit te leggen is aan ouders waarom je denkt dat medicatie kan helpen op dat moment.
Er zijn (soms) ook terecht vraagtekens en opmerkingen te plaatsen bij het gebruik van medicatie bij ADHD, en soms zelfs bij de diagnosestelling op zich voor een bepaald kind. Maar men kan er ook van uitgaan dat als de diagnose juist gesteld werd en als medicamenteuze ondersteuning echt aangewezen is, het belangrijk is om heel duidelijk te zijn over het waarom en over het te verwachten effect. Medicatie alleen zal geen oplossing zijn, maar medicatie kan een hulpmiddel zijn om andere dingen beter mogelijk te maken (zoals je zelf ook al aangaf).
Ik ben benieuwd om je verhaal verder te lezen...
Ik heb van het tweede tot het negende leerjaar Rilatine geslikt. Ik kan me niet herinneren waarom ik er toen mee opgehouden ben (tegensputterende hormonen, who knows?). Ik weet wel dat er een wereld van verschil is tussen Philip "zonder" en Philip "met".
De vijf jaar (of waren het er vier, of zes, ik weet het niet meer precies -- die grootteorde) dat ik niets innam waren zeer turbulent op verschillende vlakken.
Op een dag heb ik mezelf zo op de zenuwen gewerkt dat ik de dag erna naar een braincare specialist (bij "psychiater" denkt de omgeving, hoe intelligent en ruimdenkend ook, dat je gek bent of issues hebt) gelopen die met mij alle puntjes van de DSM IV criteria voor ADHD afgelopen heeft en er waanzinnig lang mee heeft over gepraat. En dat deed deugd.
Het werd al zeer snel duidelijk dat de originele ADHD-diagnose van lang geleden nog steeds "spot-on" was - meer bepaald zit ik in de categorie van ADHD'ers die zowel "impulsive/hyperactive" als "inattentive" zijn.
Na een heel lang gesprek heb ik toen beslist om met Concerta te beginnen. Een beslissing die ik me nog geen dag beklaagd heb.
Een wondermiddel is het niet, maar het helpt wel enorm. Ik heb nog steeds niet de reflex om bij "oh, bijna leeg" naar de apotheker te lopen of bij "oh, geen voorschriften meer" naar de braincare specialist. De dagen-weken-maanden dat ik dan "zonder" zit zijn voor mezelf en mijn omgeving "zwaar".
Verder geef ik sven 100% gelijk -- het is volgens mij bij alle medicatie goed om even een stapje opzij te zetten en er over na te denken. Van mijn braincare specialist kwam ik te weten dat Rilatine op speelplaatsen zelfs "verhandeld" en "gesnoven" (!) wordt. Dat kan absoluut niet de bedoeling zijn!
Als de pillen helpen, zoveel te beter. Maar het blijven "hulpmiddellen", geen "wondermiddellen".
Een reactie posten